Kot Syberyjski

Charakterystyka rasy

Rasa zarejestrowana przez FIFe w 1997 r.

Rasa ta jest uważana za jedną z najstarszych na świecie. Pochodzi z Syberii i jest jednym z większych kotów wśód domowych ras. To wiekowa naturalna odmiana kota domowego. Nie tak dawno stała się formalną rasą, a jej standardy ogłoszono na całym świecie pod koniec lat 80. XX wieku. Od 2006 roku Syberyjski uzyskał status mistrzowski i został wpisany we wszystkich głównych organizacjach rejestrujących koty domowe (zwykle rasowe) na potrzeby wystaw i śledzenia linii hodowlanych.

Oficjalna nazwa tej rasy to Kot Syberyjski Leśny, jednak powszechnie nazywany jest po prostu Kotem Syberyjskim. W przeszłości stosowano także nazwę "moskiewskie półdługowłose" i "rosyjskie długowłose". Wariant kolorpoint syberyjskiego, znany jako Neva Masquerade, uznawany jest w niektórych rejestrach za odrębną rasę kotów, w tym w FIFe.

Koty syberyjskie są hodowane selektywnie z rodowodom we wszystkich głównych organizacjach hodowlanych. Oznacza to, że wszystkie koty syberyjskie są kotami rasowymi z formalnie zarejestrowanym pochodzeniem.

Rosyjski ma solidną budowę ciała z gęstym futrem (potójne warstwy futra chronią przed zimnem). Przyjazny wygląd dzięki okrągłym oczom, uszom zakończonym miotełkami, okrągłej kufie i pełnej kryzie wokół szyi. Ma duże łapy z kępkami futra wystającymi między palcami oraz solidny ogon. Oczy Syberyjskich występują w wielu kolorach, w tym złotym, zielonym i niebieskim. Jego średniodługa sierść występuje w szerokiej gamie kolorów i wzorów. Syberyjczyk osiąga pełną dojrzałość fizyczną do 5 lat.

Hipoalergiczny kot!

Koty syberyjskie są często nazywane hipoalergicznymi, ponieważ wytwarzają mniej Fel d 1 niż inne rasy kotów. Badania potwierdziły, że syberyjskie wytwarzają mniej Fel d 1 (najsilniejszy spośród ośmiu znanych alergenów Fel d 1 wytwarzany w kociej ślinie osadza się na futrze podczas pielęgnacji) niż inne koty.

Cechy

Waga: 3 - 5 kg / Wiek: 12 - 15 lat

Łagodność - ♥ ♥ ♥; ◯ ◯ ◯
Inteligencja - ♥ ♥ ♥ ♥ ◯
Szkolenie - ♥ ♥ ♥ ◯ ◯
Pielęgnacja - ♥ ♥ ◯ ◯ ◯
Linienie - ♥ ♥ ◯ ◯ ◯
Dla dzieci - ♥ ♥ ♥ ◯ ◯
Dla psów - ♥ ♥ ◯ ◯ ◯
Rozmowność - ♥ ♥ ♥ ♥ ◯

Charakter

• To bardzo oddani przyjaciele człowieka, cechuje je duża inteligencja.

• Mentalnie bardzo żywotny kot o dużym temperamencie ale i bardzo serdeczny i przyjacielski.

• Ciągle się uczą, słuchają poleceń, potrafią szybko opanować sztyczki

• Ich walorem jest brak chęci do niszczenia przedmiotów domowych.

• Są wspaniałymi myśliwymi.

• Posiadają instynkt dzikich łowców i niezależności, uwielbiają się wspinać i zażywać ruchu.

• Delikatny dla dzieci i łatwo dopasowuje się do innych zwierząt domowych

• Otwarty dla gości domowych i inne zwierzęta.

• Pewny siebie, uwielbia publiczność.

• Lubi wysoko skakać i zajmować pozycje na wysokich półkach

• Obserwator.

Opieka

• Gęste futro jest łatwe w utrzymaniu

• Czesać wystarczy raz w tygodniu. (Wiosną i jesienia )

• Wiosna i jesień to czas linienia - wtedy szczotkować należy co dziennie.

• Pamiętaj o grubym podsierstku - wyczesanie jest potrzebne i dość czasochłonne.

Dieta

Ponieważ Ragdolle nie są aktywnymi kotami może zagrażać im otyłość. Należy kontrolować podawanie jedzenia i przypadkowe dokarmianie. Podobnie jak z każdym rasowym kotem należy zyskać porady weterynarza o tym jak dobrać prawidłowe dawki jedzenia dla kota tej sprawności i wagi. Koty powinny jeść przynajmnie 2 razy dziennie a dieta musi być urozmaicona.

Historia rasy

Koty syberyjskie to rodzime koty leśne Rosji pochodzą z gęstych lasów Syberii. Jest jednym z najczęściej występujących kotów domowych w Rosji. Koty te są naturalnym gatunkiem kota. Pierwsza udokumentowana wzmianka o nich pochodzi z roku 1000 naszej ery.

Ekspertom od kotów długo przyświecała teoria, że ta starożytna rasa mogła być odległym przodkiem wszystkich dzisiejszych ras długowłosych. Jednak badania filogenetyczne wykazały, że np. koty rasy Maine Coon wywodzą się od kotów brytyjskich sprowadzonych do Nowej Anglii przez osadników purytańskich. To nie pokrewieństwo sprawia, że są one podobne do kotów syberyjskich, lecz zbieżna ewolucja. Te podobne rasy wyewoluowały w surowych klimatach, pod wpływem naturalnej presji selekcyjnej, co skutkowało podobnymi cechami. Warto jednak zaznaczyć, że koty syberyjskie mają bliskie pokrewieństwo genetyczne z kotami Norweskimi Leśnymi i populacjami kotów północnoeuropejskich.

Jego popularność poza Rosją notuje się na stosunkowo niedawne czasy, to około 1989 r. Jest prawdopodobne, że mieszkańcy Syberii używali ich jako „stróża” domu, ponieważ onoć potrafiły reagować mruczeniem na widok zbliżającego się obcego.

Po raz pierwszy poza Rosją kot Syberyjski został wspomniany w niemieckiej książce "Brehms Tierleben" z 1864 roku. Autor, Brehm, opisuje tę rasę kotów długowłosych jako "czerwonego kota z Tobolska z Syberii" ("eine rote Tobolsker Katze aus Sibirien").

W późniejszym czasie, w latach 1889 i 1892, Syberyjski ponownie pojawił się w dwóch wydaniach książki Harrisona Weira (znany jako „Ojciec kociego świata”, był brytyjskim artystą). Weir zorganizował i opisał jedne z najwcześniejszych wystaw kotów w Anglii w 1871 roku. Kot syberyjski został tam opisany jako "Rosyjski Kot Długowłosy". We wstępie do wydania z 1892 roku Weir wspomina także o kocie, którego określa jako "kota syberyjskiego".

"Pan Castang pokazał mi kota syberyjskiego na targu Leadenhall; rasa jest dla mnie zupełnie nowa. Jest to mała kotka o łupkowoniebieskim kolorze, raczej krótka w tułowiu i nogach; głowa jest mała i mocno zaokrąglona, uszy natomiast są średniej wielkości. Tęczówka oczu ma głęboki złoty kolor, co w przeciwieństwie do niebieskawego koloru futra sprawia, że ​​wyglądają one jeszcze bardziej olśniewająco; ogon jest krótki i gruby, bardzo u nasady i nagle zaostrzony na końcu. Jest szczególnie nieśmiały i dziki ze swojej natury i trudno się do niego zbliżyć; ale, jak zauważył pan Castang, ta nieśmiałość może wynikać z tego, że „nie rozumie naszego języka i nie wie, kiedy się go wzywa lub do niego mówi”.

W 1884 r. Madison Square Gardens Syberyjskie brały udział w wystawie.

W Rosji każdy klub kotów opracowywał swoje własne standardy dotyczące tych zwierząt. Ten fakt wprowadził pewne zamieszanie w innych krajach, szczególnie gdy pierwsze prezentacje pokazały różnorodność wyglądu, zależnie od regionu Rosji, z którego pochodziły. Jednym z pierwszych zapisanych standardów dla rasy syberyjskiej opublikował Klub Kotów Kotofei w Petersburgu w 1987 roku, określając go mianem "kot syberyjski" (ros. Сибирская кошка, Sibirskaya koshka lub Sibirskaja koschka).

Pierwsza norma dla Syberyjskich powstała na bazie dwóch kotów wykorzystanych jako prototypy rasy.

Jeden z dwóch kotów uznanych za prototypy linii Syberyjskich to Mars – niebieski z deseniem rysia i z białymi dodatkami, a drugi to kot o imieniu Roman (ur. w 1987 r., właściciel A.Ivanova) – brązowy pręgowany również z białym. W 1991 r. Marasa i jego syna Nestora można już znaleźć w setkach rodowodów.

Organizacja felinologiczna SFF w Roasji przyjeła standard Syberyjskiego opierając się na bazie wcześniejszych opracowań stowarzysznia Kotofei. Od tego sukcesu w samej Rosji wzrosło zainteresowanie rasą syberyjską.

W Polsce hodowlę tej rasy rozpoczęto w roku 1998 r i również w tym roku organizacja FIFe zarejestrowała tą rasę.

Ciekawostki

Naturalnie niski poziom białka Fel d1 u kotów syberyjskich wydaje się odpowiedni dla osób uczulonych na koty, ponieważ nie mają one tendencji do doświadczania ciężkich reakcji alergicznych.

Kot syberyjski góruje nad wszystkimi innymi uznanymi rasami kotów sprawnością fizyczną i okazałą wagą.

Popularna syberyjska opowieść mówi o zespole 200 kotów syberyjskich, które rzekomo przegoniły zaprzęg huskych w wyścigu psich zaprzęgów.

Cechy wyglądu w skrócie

• Ciało – średniej wielkości lub duże, masywne o grubej i mocnej kości

• Głowa – nieco dłuższa niż szersza, miękko zaokrąglona, raczej masywna i zaokrąglona, czoło szerokie, kości policzkowe dobrze rozwinięt

• Oczy – dozwolony jest dowolny kolor, nie ma związku między kolorem oczu a sierścią

• Nos – średniej długości, szeroki, z profilu z lekkim wcięciem

• Uszy – średniej wielkości, dobrze otwarte u nasady, końcówki zaokrąglone z długimi włoskami wewnątrz i kępkami, spora szerokość między uszami, lekko pochylone do przodu

• Łapy – średnio długie, tworzą z ciałem kształt prostokąta, mocne w budowie, zaokrąglone przy palcach

• Ogon – średniej długości, gruby, zaokrąglony czubek, pokryty że wszystkich stron gęstym włosem, pierzasty, bez leżących włosów

• Futro – półdługie, bardzo gęste, nieprzylegający podszerstek, wodoodporne, nieco twarde w dotyku, futro letni jest wyraźnie krótsze niż zimowe z grubszym na piersi, nogach i wokó szyi

• Kolory – dozwolone są wszystkie odmiany barwne, w tym wszystkie odmiany barwne z bielą; poza szpiczastymi wzorami oraz czekoladowym, liliowym, cynamonowym i płowym, dozwolona dowolna ilość bieli tj. biała strzałka, medalion, pierś, biel na brzuchu, na łapach

Wady dysklasyfikujące

• Za mały lub filigranowy w budowie

• Głowa długa i wąska zbyt okrągła (typ perski), prosty profil

• Uszy za duże lub za wysoko osadzone

• Oczy okrągłe

• Nogi za długie i za cieńkie

• Za krótki ogon

• Futro za krótkie i zbyt jedwabiste, lezące na ciele, brak kryzy (oprócz letniego czasu gdy kot traci wiele sierści nawet w tak charakterystycznych miejscach jak kryza)

Szczegółowe opisy znajdują się w linku do PDF-a Federacji u dołu strony.

---

Źródło: FIFe, Wikipedia, DK Find Out

---