Kot Tabby Perski

Charakterystyka rasy

Rasa Perska zarejestrowana przez FIFe w 1949 r.

Rasa Egzotyczna zarejestrowana przez FIFe w 1983 r.

To rasa kotów perskich i egzotycznych o charakterystycznym umaszczeniu z prążkowaniem (tabby). Są to koty o długim i krótkim futrze, krępych kościach i mocnym tułowiu. Mają także małe uszy i krótki nos.

Koty perskie są jednymi z najstarszych ras kotów a ich pochodzenie sięga co najmniej XVII wieku, kiedy to były importowane do Europy z Persji (obecnie Iranu) i Turcji. W przypadku kotów perskich Tabby, kolorowe prążkowanie jest wynikiem mutacji genetycznej, która została zauważona już w XIX wieku.

Są bardzo łagodnymi i przyjaznymi kotami, a ich miękkie futro jest bardzo cenione przez miłośników kotów. Wymagają jednak regularnego szczotkowania i pielęgnacji, ponieważ ich futro może się szybko splątać i matowić.

Cechy

Waga: Waga: 3-5kg, Wiek: 15-20 lat

Łagodność - ♥ ♥ ♥ ♥ ◯
Inteligencja - ♥ ♥ ♥ ♥ ◯
Szkolenie - ♥ ♥ ♥ ◯ ◯
Pielęgnacja - ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
Linienie - ♥ ♥ ♥ ♥ ◯
Dla dzieci - ♥ ♥ ♥ ♥ ◯
Dla psów - ♥ ♥ ♥ ♥ ◯
Rozmowność - ♥ ♥ ♥ ♥ ◯

Charakter

• Leniwe, łagodne, nieagresywne

• Cierpliwe w czasie pokazów.

• Nie lubią samotności, przywiązują się.

• Pieszczochy, lubią wyczesywanie.

• W zabawie "chowają pazurki".

• Tolerują każdego gościa.

• Nie dewastują umeblowania.

• Nie potrzebują ogrodu.

Opieka

• Futro wymaga pielęgnacji przypadku perskich. Krótkowłosa (egzotyczny) odmiana nie wymaga takiej uwagi.

• Wyczesywać przynajmniej godzinę dziennie.

• Wich włosach gromadzi się łój, który zaplamia szczególnie białą sierść.

• Kąpiele są wskazane. Przeciwnicy kąpieli używają pudru, ziemi fulerskiej i innych środków by złagodzić przebarwienia.

Dieta

Skłonny do otyłości, więc kontroluj dzienne spożycie.

Zarejestrowano 3 typy tabby: Klasyczny, Srebrny i Złoty

1. Tabby Klasyczny

Wygląd

Kot perski Tabby to rasa kotów perskich o charakterystycznym umaszczeniu z prążkowaniem (tabby). Są to koty o puszystym futrze, krępych kościach i mocnym tułowiu. Mają duże, wyraziste oczy oraz małe uszy i krótki nos. Koty perskie Tabby występują w różnych odcieniach z klasycznymi brązowymi prążkami na jasnym tle. Ich umaszczenie zwykle ma charakterystyczny wzór, w którym cieńsze prążki zbiegają się na bokach ciała i tworzą "M" na czole.

Wariacje koloru i deseniu

Europejska organizacja FIFe dopuszcza parę wariacji kolorów: czarny, niebieski, czekoladowy, liliowy, czerwony (rudy) oraz kremowy rysunek deseniu.
Ustalono również parę odmian rysunku: pręgowany, tygrysi tabby – makrelowy oraz cętkowany tabby.

Pręgowany, klasyczny tabby zwany też „marmurowym” lub „plamiastym”.

• Nogi muszą być tak samo ubarwione z bransoletkami sięgającymi znaków na ciele. Ogon również powinien być pręgowany.

• Kilka nieprzerwanych okręgów dookoła szyi i na górnej klatce piersiowej.

• Mimiczne znaki różnych barw formują literę M na czole i nie przerwane linie biegnące do tyłu od zewnętrznego rogu każdego oka.

• Zawirowania na policzkach i pionowe linie na tyle głowy rozciągające się aż do pręg na ramionach, które są w kształcie motyla z górnymi i dolnymi skrzydłami wyraziście podkreślone linią i zawierające kropki w środku tego obrysu.

• Trzy równoległe linie biegną wzdłuż kręgosłupa od motyla do ogona. Dobrze odseparowane od siebie kolorem tła.

• Duża jednolita plama na każdym boku jest otoczona przez jeden albo więcej nie przerwanych pierścieni.

• Powinien też być podwójny pionowy rząd „guzików” na klatce piersiowej i brzuchu.

Makrelowy tabby (tygrysi), pręgowany wzór ma wyraziste zdecydowane znaki.

• Wszystkie nogi równomiernie ubarwione z wąskimi bransoletkami sięgającymi pręg na ciele.

• Wyraźna bransoleta dookoła szyi.

• Głowa jest pręgowana w kształcie wyraźnego M na czole. Nie przerwane linie biegną do tyłu od oczu i również od tyłu głowy do ramion.

• Linie na plecach formują wąskie siodło i cienkie linie biegną dookoła ciała.

---

Historia

Wiele lat temu w Crystal Palace w Anglii, pierwszym zdobywcą nagrody był brązowy pręgowany. Nazywał się Rajahi został głównym reproduktorem. Był skojażony z wybraną przez siebie damą, a mianowicie niebieskim persem „Mater”. Te dwa imiona występują w rodowodzie wielu współczesnych zdobywców nagród.

Uważa się, że żadne perskie koty nie są tak zdrowe i silne jak brązowe pręgowane. Każdy miot jest zdrowy i silny, bez kłopotów zdrowotnych związanych z tą rasą.
Pręgowany czyli tabby budził zawsze kontrowersje w sferze dokładnego ustalenia standardu deseni futra. We wczesnych czasach rozwoju kocich ras, ciągle trwały spory o wzory, barwy i ich czystość a również brak zgody hodowców co do koloru oczu.

Kiedyś koty tabby były dość dużą rzadkością na światowych wystawach ponieważ standardy ich wyglądu i cech zewnętrznych były tak wysoko osadzone, że hodowcy nie mogli im sprostać.

Brytyjskie tabby reprezentowane są w 3 odmianach kolorów: Srebrny, Brązowy, Czerwony, podczas gdy amerykańskie zrzeszenia dopuszczały cały wachlarz kolorystyczny odmian sierści.

2. Srebrny Tabby

Wygląd

Kot Srebrny Tabby jeden z wielu rodzajów kotów tej rasy. Piękny z pewnością – szarawa sierść wygląda jak srebro. Kot tej barwy powstał w wyniku kojarzeń a uzyskana linia została utrzymana i uznana za standard wystawienniczy. Pamiętajmy, że Persian Tabby jest nadal persem z takimi samymi wymaganiami dotyczącymi budowy głowy (w tym ustawienia oczu i uszu), typu ciała (w tym proporcji nóg i ogona) oraz typu i długości sierści co inni reprezentanci powyższej kategorii.

Historia

Chociaż na przełomie XIX i XX wieku ich liczba była stosunkowo niewielka, ich sukces na pokazach był jednak nieproporcjonalny, a najlepsze okazy regularnie spotykały się z dużym uznaniem sędziów.
Pani Frances Simpson w "The Book of The Cat" (1903r.) poświęciła rozdział o "srebrnych pręgach". Pisała, że te znaki u długowłosego kota nie mogą być tak wyraźne, jak te, które wydają się tak korzystne u ras krótkowłosych. Im ładniejsza sierść, tym słabsze znaczenia, pisała.

3. Złoty Tabby

Wygląd

Złoty Tabby ma barwę pręgów w jednym żółtawym kolorze. Podobnie jak jego srebrna wersja jest to przedstawiciel unikalnego koloru tej rasy.

Historia

Kot Złoty Tabby – to jedna z ładniejszych odmian. Jego powstanie i wykreowanie związane jest z historią tego rodzaju umaszczenia. Sklasyfikowany w katalogu organizacji FIFe jako oddzielny typ w dziale pręgowanych persów i egzotycznych.

Ta odmiana kolorystyczna powstała w latach dwudziestych w Wielkiej Brytanii. W Ameryce Golden Persian jest rozpoznawany od 1970 roku. Kiedy po raz pierwszy pojawiły się w latach 20. w miocie szynszyli, kolor ten uznano za pomyłkę i nazwano go „Brownies”. Na szczęście od tego czasu hodowcy upodobali sobie złotego i pracowali nad jego rozpoznawalnością.

Cechy perskich i egzotycznych w skrócie

• Ciało – średnie do dużego, przysadziste, nisko osadzone, szeroka klatka piersiowa, masywne ramiona i plecy, dobrze umięśnione

• Głowa – okrągła i masywna, dobrze wyważona, bardzo szeroka czaszka

• Oczy – duże, okrągłe i otwarte, szeroko rozstawione

• Nos – krótki, szeroki, z wyraźnym stopem, ale bez zadarcia, grzbiet i skóra nosa muszą być szerokie, nozdrza otwarte, aby umożliwiać swobodny przepływ powietrza,zaczyna się między oczami (nie nad górną powieką ani poniżej dolnej)

• Uszy – małe, zaokrąglone, dużo włosów po wewnętrznej stronie, osadzone bardzo szeroko i raczej nisko na głowie

• Łapy – krótkie, grube i mocne, łapki duże i okrągłe, jędrne, preferowane są kępki między palcami

• Ogon – proporcjonalny do długości ciała, lekko zaokrąglony czubek, u perskich puszysty jak pióropusz, u egzotycznych gruby z bardzo gęstym krótkim fitrem

• Futro – u perskich: długie i gęste, delikatne z jedwabistą konsystencją (nie wełniane), pełna kryza zakrywa ramiona i klatkę piersiową; u egzotycznych: krótkie, gęste, miękke i delikatne w konsystencji, włos podnosi od ciała gruby podszerstek

• Kolory - perski i egzotyczny jest uznany w wielu odmianach maści.

Wady dyskwalifikujące

• Deformacje kośćca i czaszki (nie dotyczy kastratów).

• Oczy zbyt głęboko osadzone lub wyłupiaste lub zezowate, choroby oczu.

• Niepoprawny zgryz (przodo lub tyłozgryz powyżej 2mm), zęby stępione lub ułamane.

• Deformacje ogona (nie dotyczy kastratów).

• Kondycja ogólna (wychudzenie lub zapasienie).

• Ślepota, głuchota, agresja, karłowatość, zezowatość, wnętrostwo lub anomalia budowy jąder oraz poli- lub olidaktylizm (zbyt duża ilość palców).

• Płaszczyzny innego koloru futra nie przewidziane w standardzie.

• Futro jest zafrbowanie lub zbytnio upudrowane.

• Pazury są amputowane (nie mylić z obcięciem)

• Kot jest zapchlony lub ma brudne uszy.

• Kotki są karmiące i ciężarne oraz widoczna jest przepuklina pępkowa.

---

Źródło: FIFe, The FIFe World Show 2021 (www.ws2020.it), Wikipedia, DK Find Out, The Ascent of Cat Breeds: Genetic Evaluations of Breeds and Worldwide Random Bred Populations

---