Kot Święty Birmański

Charakterystyka rasy

Rasa zarejestrowana przez FIFe w 1949 r.

Posiada ekspresyjny i magnetyczny wygląd stosowny by wyselekcjonować rygorystyczny standard z określeniem, którego na początku były duże trudności. Jest często wybierany jako pupil domowy dzięki swojej kochającej, miłej naturze i osobliwemu temperamentowi.

Birman ma umaszczenie punktowe na uszach, pysku, nogach i ogonie. Reszta ciała jest w jaśniejszym tonie. (Birman z białymi plamami w przypadkowych miejscach nie może być dopuszczony do reprodukcji ponieważ cecha może być dziedziczona przez potomstwo.) Samice z bardzo szczupłą sylwetką nie stanowią standardu rasy i są zwykle pomijane.

Duże, krępe ciało z jedwabistym futerkiem średnio-długim, które nie matowieje. Jasna barwa w kolorze złotym lub skorupy jajka z ciemniejszymi punktami na pysku, nogach i ogonie - podobnie jak syjamski. Punkty mają focze kolory, niebieskie, czekoladowe, czerwone i liliowe. Głowa okrągła, oczy okrągłe i zawsze ciemnoniebieskie a uszy małe.

Wszystkie cztery łapy są zawsze białe przy stopach i nazywane są rękawiczkami. Nie jest jasne genetycznie dlaczego dziedzictwo ma taką konsekwencję. Rękawiczki te muszą być absolutnie czysto białe. Powinny one zatrzymywać się na stawie lub na przejściu palców stóp do śródręcza, nad którymi nie powinny wystawać. Nieco dłuższe białe rękawiczki na tylnych łapach mogą być tolerowane. Na grzbiecie tylnych łap białe rękawiczki kończą się punktami. Idealne „rękawice” kończą się odwróconymi literami „V” i rozciągają się od 1/2 do 3/4 wysokości stawu skokowego. Dopuszczalne są niższe lub wyższe rękawice, ale nie powinny wykraczać poza staw skokowy. Ważne jest, aby rękawice były jednakowo długie i wykazywały symetrię na obu przednich lub tylnych łapach, a jeszcze lepiej na wszystkich czterech.

Uznane odmiany kolorów: Foczy (brunatny), Niebieski, Czekoladowy, Liliowy, Czerwony
Punktowe wzory: Szylkretowy, Tabby, Dymny, Szylkretowy-Tabby, Szylkretowy-Dymny

Historia rasy

Legendy

Święty Kot Birmański to bardzo unikalna rasa. Wierzy się że, w Birmie ten kot był czczony jako wcielenie zmarłych mnichów.
Nie ma wyraźnego zapisu pochodzenia rasy. Najczęściej twierdzi się, że pochodzą z Góry Lugh w Birmie i tam mieszkały z kapłanami świątyń. Istnieje wiele legęd o tym, jak te koty po raz pierwszy przybyły do Francji, (bo tam poraz pierwszy się pojawiły). Jest historia o przemycie kotów z Birmy przez podróżnika, o parze Birmanów (lub ciężarnej kotce o imieniu Poupée de Maldapour) skradzionych ze świątynii i przewiezionych do Francji przez Thadde Haddisch i jeszcze o parze kotów, które były podarowane pewnwmu koloniście francuskiemu w nagrodę za pomoc w obronie świątyni przed japońskim najeźdźcą w 1919 r. Inna wersja legendy głosi, że pierwsza para kotów tej rasy została wykradziona przez sługę ze świątyni Lao-Tsun i sprzedana milionerowi amerykańskiemu Vanderbiltowi w 1920r. Są to jednak tylko legendy. Pierwsze ślady historycznych Birmanów pochodzą z Mme Leotardi w Nicei we Francji.

Wielu wierzy, że rasa ta pochodzi ze świątyń starożytnych w Birmie i że, koty żyły obok kapłanów. Ale są też tacy, którzy sądzą, że przybyły do Europy z Azji. Bez względu na liczne legendy i folklor, istnieje realna obecność rasy Birman już od lat dwudziestych XX wieku, a wiele opowieści konfabuluje o tajemnicach leżących u podstaw ich pochodzenia.

Rzeczywiste pochodzenie Niektóre z legend pochodzą z opisów pani Marcelle Adam (Pisarka i prezes Federacji Feline Française oraz właściciel hodowli Maldapour Birman, Francja), która być może kreując historie o Birmanach chciała uatrakcyjnić rasę głównie w celach marketingowych.
W rzeczywistości koty te uzyskano w ramach programu hodowlanego z użyciem kotów europejskich krótkowłosych, syjamskich i perskich we Francji. Owe legendy miały w pierwszych latach powstania rasy prawdopodobnie zapewnić lepszą sprzedaż i okazała się zadziwiająco żywotna.

Pierwsze ślady historyczne prowadzą do pani Leotardi mieszkającej w mieście Nicei we Francji. Birmany podczas II Wojny Światowej niemal wyginęły całkowicie jako rasa. Tylko kilka uratowało się w Europie po zakończeniu wojny, para o nazwie Orloff de Kaabaa i Xenia de Kaabaa.

Fundamentem rasy w powojennej Francji stało się potomstwo tej pary. Na początku 1950 r, po raz kolejny utworzono czyste mioty. Przywrócona rasa została uznana w Wielkiej Brytanii w 1965 r. i w 1966 r. przez CFA.

Pierwsze koty Birman seal-point osiągnięto w 1959 r., przy użyciu linii Niebieskich Perskich. Nowe kolory kotów dodali angielscy hodowcy w 1970-1980, w tym czekoladowy, czerwony point oraz z wersją pręgowaną.

Birmański również był używany do tworzenia nowych ras takich jak Ragdoll (wychodowany w Kalifornii).

---

Sekrety historii kotów birmańskich

Dieu d’Arakan

SECRETS OF THE BIRMAN HISTORY REVEALED – Książka poświęcona Birmanom publikuje wiele historycznych informacji o birmanach (tłumaczenie ang. Alwyn Hill).

Zdjęcie z 1930 r. przedstawia kota o imieniu Dieu d’Arakan, który był początkiem linii niebieskich tej rasy. Był własnością M. Baudoin-Crevoisier, znanego hodowcy Birmanów w tym czasie. Dieu d’Arakan został sprzedany, wraz z sześcioma kociakami Księżnej Ratibor, ta następnie przekazała koty Księciu Aosty. Ostatecznie trafiy do hrabiny Giriode Panissera a ich linia i rodowód zasłynął na całym świecie. W czasie wojny M. Baudoin-Crevoisier udało się uratować kilka kotów. Kocura Orlaffa de Kaabaa i kotkę Xenia de Kaabaa.

Hodowcy pierwszych Kotów Birmańskich i ich koty

Cechy wyglądu w skrócie

• Ciało – średnio duże, dość długie, krępe, samce są wieksze
• Głowa – silna budowa, kształt lekko zaokraglony
• Oczy – nie całkiem okrągłe, lekko owalne, średniej wielkości, głęboko niebieskie
• Nos – prosty, średniej długości, niecałkiem zabarwiony, skórzany
• Uszy – średnia wielkość z zaokrąglonymi czubkami, trochę przechylone do przodu
• Łapy – krótkie i mocne, okrągłe przy palcach z kępkami futra między, białe skarpety na każdej kończynie
• Ogon – średnio długi, w kształcie pióropusza
• Futro – długie lub półdługie, w zależności od części ciała: krótki na twarzy, stopniowo wydłużający się na policzkach do pełnej falbany, długie na plecach i bokach. Jedwabista konsystencja. Mały podszerstek
• Kolory – Kolor jak u kotów syjamskich (foczy (brunatny), niebieski, czekoladowy, liliowy, czerwony); Punkty barwy obejmują pysk, uszy, nogi, ogon i narządy płciowe; Punkty powinny być równe i dobrze kontrastować z kolorem ciała; wzory punktów to: szylkretowy, tabby, dymny, szylkretowy-Tabby, szylkretowy-dymny; Wszystkie cztery łapy są białe (rękawiczki); Tylko u dorosłych kotów kolor punktów i kolor ciała są w pełni osiągnięte

Szczegółowe opisy znajdują się w linku do PDF-a Federacji u dołu strony.

---

Ciekawostki

Legenda mówi się, że gdy umiera Birman, dusza księdza opiekuje się kotem w podróży do nieba.

Wszystkie kocięta rodzą się białe, stopniowo zyskują punktowych kolorów. Ostateczne kolory stabilizują się w 2 roku. Łatwo pomylić w tym czasie Birmana z Syjamskim lub Ragdollem.

---

Źródło: FIFe World Cat Show 2018 - FB, Wikipedia, ©The Secrets of the Sacred Cat of Burma book; www.sacredbirman.co.uk

---