Kot Maine Coon

Charakterystyka rasy

Rasa zarejestrowana przez FIFe w 1982 r.

Jedna z najstarszych naturalnych ras kota Ameryki Północnej to Maine Coon lub Main Cat, znany od ponad stu lat. Jego imię pochodzi od nazwy Stanu Main w USA. Są czasem ogromne – to jedne z największych kotów i najwolniej dojrzewajacych. Potrzebuje 3, 4 lata by osiągnąć swój naturalny wzrost i wygląd. Kocury są zdecydowanie większe od kotek. Kotki ważą od 4 do 6 kg, kocury od 7 nawet do 10 kg. Różne historie często nadmieniają o ich wielkości - podobno był osobnik, który ważył 18kg. Jeden z przedstawicieli tej rasy miał wąsy o rekordowej długości 16,5 cm. Jeśli chcesz się upewnić czy Twój kot to Maine Coone przyjrzyj się jego czołu, ma tam widoczne „M” - inicjał rasy.

Na pewno były to ulubione koty gospodarstw domowych nim trafiły na wystawy. Słynęły z odwagi, zręczności, hardości oraz dużej niezależności.

Przystosowane są do ostrych zim w rejonach Ameryki Płn. gdzie co roku spada ponad 2 metry śniegu. Izolację im zapewniają grube długie wodoodporne włosy i bardzo gęsty podsierstek. Ten kot to prawdziwy "TWARDZIEL". Dwa stulecia wyeliminowały chorowite i słabe osobniki umacniając ich odporność.

Przypomina doga niemieckiego to "łagodny olbrzym". Poważna postura, beczkowata klatką piersiową, kępki długich włosów koło uszu, pełna grzywa, ogólnie kudłaty (wodoodporna sierść). Dorosłe koty mają trzywarsrtwowe futro czyli dwie warstwy podsierstka i jedną warstwę ochronną. Głowa spora i kwadratowa z dużymi szeroko rozstawionymi, wyrazistymi oczami. Ma długi puszysty ogon który, zapewnia równowagę. Jest bardzo zwinny. Występuje w różnych kolorach i wzorach.

Cechy

Waga: 3 - 6 kg / Wiek: 15 - 20 lat

Łagodność - ♥ ♥ ♥ ◯ ◯
Inteligencja - ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
Szkolenie - ♥ ♥ ♥ ♥ ◯
Pielęgnacja - ♥ ♥ ♥ ◯ ◯
Linienie - ♥ ♥ ♥ ◯ ◯
Dla dzieci - ♥ ♥ ♥ ◯ ◯
Dla psów - ♥ ♥ ♥ ◯ ◯
Rozmowność - ♥ ♥ ♥ ◯ ◯

Charakter

• Uważany przez swych wielbicieli jako charakterologicznie doskonały.

• Posiada ekstrawertyczne usposobienie i jest skory do zabawy.

• Bardzo łagodny i czuły w stosunku do ludzi, innych kotów i psów - kot dla zapracowanych domowników.

• Inteligentny, okazuje uczucia "ćwierkaniem", ocieraniem się, uderzeniami głowy.

• Zręczny, łapkami ułatwia sobie przysuwanie przedmiotów, jedzenia.

• Lubi wodę, nie będzie się bał prysznica i moczenia łap.

• Możesz go przeszkolić w zakresie wykonywania podstawowych poleceń i trików.

• Czasem trochę niezgrabny, błędnie oblicza wysokość podczas skakania.

• Przywiązuje się do swojego właściciela nie do miejsca.

Opieka

• Długie i powiewne futro rzadko jest matowe i łatwe do utrzymania.

• Może być sporadycznie czesane.

• Wystarczy raz w tygodniu uczesać metalowym grzebieniem - zapobiega plątaniu sierści.

Dieta

Posiłki 3 lub 4 dziennie. Dieta wysokobiałkowa jest idealna. Raczej nie karm przypadkowymi pokarmami. Jeśli jest potrzeba weterynarz uzupełni dietę witaminami, minerałami czy suplementami.

Historia rasy

Myślano kiedyś, że kot pochodził z krzyżówek półdzikich kotów i szopa pracza ale wiadomo, że jest to biologicznie niemożliwe. W rzeczywistości istnieje wiele legend otaczających początki rasy.

Jedna z historii mówi jak Maria Antonina, ostatnia królowa Francji przed Rewolucją Francuską, planując ucieczkę z koszmaru sytuacji, wysłała swoje długowłose koty, pod opiekę do Stanu Maine w Stanach. Mówiono, że owe koty zapoczątkowały linię rasy. Nie ma na dowodów na prawdziwość tej dramatycznej historii.

Inna legenda głosi, że pierwsze Maine Coony były kotami Norweskimi Leśnymi, które około 1000 r. przywieźli do Stanów Wikingowie. Nic również tej historii nie potwierdza.

Może tym, który na początku XIX w. przywiózł koty Perskie i Angory do Ameryki był kapitan Coon. Czy kapitan na prawdę się tak nazywał, nie wiadomo ale ta wersja może być bliższa prawdy ponieważ koty te prawdopodobnie pochodzą z krzyżówek długowłosych i kota domowego.

Bardziej światli wielbiciele kotów twierdzą, że kot z długim futrem sprzedawany był ludziom przez odwiedzających miasta przybrzeżne marynarzy i to oni przywieźli długowłose koty, które w następstwie krzyżowały się z innymi kocimi tubylcami, co dało rezultat w postaci dużego, przystojnego i długowłosego kota znanego dzisiaj jako Maine Coon.

---

Najstarsze opisy Maine Coona

Najwcześniej opis kota rasy Maine można było znaleźć w książce „The Book of the Cat” z 1903 r. (Księga kota) autorstwa Frances Simpson(na zd. powyżej). To wspaniały przewodnik dla hodowców i miłośników kotów w ogóle. Nadal zawiera poprawne i celne uwagi. Rozdział poświęcony kotom Maine Coon opracowała pani F. R. Pierce, hodowca mieszkający w Stanie Maine.

Pisała o Maine Coonach opierając się na jej rozległej wiedzy osobistej oraz na zapiskach z prowadzonej przez nią korespondencji z właścicielami tych kotów. Według niej, koty Maine były obecne jeszcze długo przed wydaniem „Księgi Kota”. Były obecne od pokoleń, jeszcze przed Wojną Secesyjną, szczególnie wiele z nich zamieszkiwało obszary Maine przed 1880 r., twierdziła.

Kim była Pani Price?

To hodowca, której koty brały udział w pokazach i często je wygrywały. Odwiedzała i korespondowała z hodowcami skrupulatnie zbierając wszelkie informacje. Mówiła o sobie krótko: Jestem gorącym wielbicielem kotów Maine od najwcześniejszych swoich lat. „Nasza rodzina nigdy nie była pełna bez jednego lub więcej kotów – nie zawsze były to długowłose Mainy, ale zawsze zajmowały honorowe miejsce w domu.”

Sama w 1861 r. weszła w posiadanie kota Main (kot poniżej na zdjęciu). Tego też opisuje jako „długowłosego kota odmiany zwanej Maine….” Ich pojawienie się sięga daleko poza pamięć najstarszych mieszkańców regionu, pisze.

Z treści rozdziału wynika, że pani Pierce przesłuchała wielu starszych krewnych i przyjaciół dopytując o koty. To, że protoplaści Maine Coona przybyli do Stanów statkiem, pokonując morza, dla autorki było jasne i oczywiste. Sama otrzymała parę kociaków od marynarza.

Jeszcze jako młoda dziewczyna w 1869 r. zauważyła małe, białe kocięta o długiej sierści wystające z kieszeni marynarzowi, który był kucharzem okrętowym. Obydwa koty dostała i były one ponoć początkiem niezwykłej linii białych Maine Coonów.

Druga linia białych Main Coonów, jaką znała pani Pierce pochodzi również że Stanu Maine. Biały Kot o imieniu Swampscott, został opisany w liście do Pani Pierce przez pewną jego właścicielkę panią F. E. Smith z Chicago. Pisała: „To wielki przedstawiciel białych Maine Coonów, dobrze poradził sobie na wystawach z największymi rywalami."

Pani Pirice skatalogowała wiele gatunków kotów. Na tej podstawie mamy wiedze o historii niektórych ras. Pewnego Maine Coona opisuje tak: „drobne brązowe pręgi tabby…, Brązowy Lew, urodzony 1884, zmarł w 1901; …” Opisuje detale: ”...kolor kufy, długość nosa, wielkość i kształt oczu, długość włosów w uszach i na głowie.”

Nadmienia, że była by ostrożna sądzić, że Maine Coon występuje wyłącznie że Stanu Maine. „Przez długi czas długowłose koty głównie zamieszkiwały miasta przybrzeżne. Później ich potomkowie przemieszczali się w głąb lądu…” Pisze również, że wśród Maine Coonów: … ”dominują mocne kolory futra: białe, czarne, niebieskie, pomarańczowe i tabby (pręgowane)… Rzadko są to kolory dymne (zdarza się jeden na dwieście kociąt), srebrne czy szynszyla.”

Początki wystawiennicze

Pręgowany Coon był atrakcją wystawy kotów w Madison Square Garden w 1895 r. w Nowym Jorku. Bardziej popularne rasy wyparły wtedy Maine Coona. Mimo to rasa rozkwitała i była coraz bardziej popularna.

W 1953 r. powstał w Stanach Centralny Klub Maine Coona utworzony w celu promocji rasy. W 1967 r. został zaakceptowany jako pokazowy standard przez kilka organizacji. W 1976 r. powstało międzynarodowe stowarzyszenie ochrony Maine Coona. W tym samym roku towarzystwo miłośników kotów CFA zaakceptowało rasę z pełnym statusem czempiona.

Cechy wyglądu w skrócie

• Ciało – średnie lub duże i dość długie, umięśnione, solidne w strukturze kości

• Głowa – średniej wielkości, kwadratowy zarys, profil łagodnie wklęsły, kwadratowy zarys kufy

• Oczy – duże i szeroko osadzone, lekko owalne, ale nie w kształcie migdała, okrągłe, gdy jest szeroko otwarte, lekko skośnie w kierunku zewnętrznej podstawy ucha (uznawane są wszystkie kolory oczu, z wyjątkiem niebieskiego, który akceptowany jest tylko z kodami EMS - detale w PDF u dołu strony)

• Nos – nos średniej długości

• Uszy – Osadzone wysoko z lekkim nachyleniem na zewnątrz, powinny być rozstawione na szerokość jednego ucha (szerokość jest nieco większa u starszych kotów), dolna podstawa jest nieco dalej z tyłu głowy niż czubek ucha

• Łapy – średniej długości, tworzą z tułowiem prostokąt

• Ogon – przynajmniej tak długi jak tułów (od łopatki do nasady ogona), szeroki u nasady zwężający się ku końcowi, z pełnym, rozwianym długim włosem

• Futro – sierść na każdą pogodę, gęste z jedwabistą teksturą, gładko opadające na ciele, krótkie na głowie, ramionach i nogach, stopniowo wydłużające się do tyłu i na bokach, z workowatymi spodniami na tylnych nogach i brzuchu, kryza wymagana, podszerstek miękki i delikatny, na wierzchu gruba, gładka warstwa długiego włosa

• Kolory – dozwolone są wszystkie odmiany barwne, w tym z bielą (poza wzorami szpiczastymi oraz czekoladowo-liliowym, cynamonowym i płowym), dozwolona dowolna ilość bieli tj. biała strzałka, medalion, pierś, biel na brzuchu, na łapach

Wady dysklasyfikujące

• Niezrównoważone proporcje

• Ogólnie mały kot

• Okrągła głowa

• Profil prosty lub wypukły

• Załamanie na nosie

• Wydatne poduszki wąsów

• Okrągła lub spiczasta kufa

• Przodozgryz

• Szeroko rozstawione i rozkloszowane uszy

• Skośne oczy w kształcie migdałów

• Drobna, lekka struktura kości lub krótkie, kręte ciało

• Długie cienkie nogi

• Krótki ogon

• Brak długich włosów na brzuchu, sierść równej długości, brak podszerstka

Ciekawostki

---

Źródło: FIFe, FIFe World Cat Show 2018 - tessa.lv, Wikipedia, The Book of the Cat 1903, pawpeds.com

---