Kot Burmski / Burmese

Charakterystyka rasy

Rasa zarejestrowana przez FIFe w 1960 r.

Burmski wyróżnia się jako niezależna rasa dzięki unikalnej genetyce koloru (cb cb). Uderzające cechy tej żywotnej rasy to jedwabista faktura sierści oraz wyraziste oczy. Jest zwykle koloru beżowego lub brązowego, choć istnieją również koty burmskie o innych kolorach.

Koty burmskie są bardzo przyjazne i łagodne, a także bardzo towarzyskie. Lubią spędzać czas z ludźmi i często stają się jednym z członków rodziny. Są też inteligentne i łatwe do tresury.

Są aktywne i lubią się bawić, ale są równie szczęśliwe spędzając czas w towarzystwie swoich właścicieli. Są to koty, które potrzebują dużo uwagi i interakcji z ludźmi.

Rasowe koty burmskie zwykle nie mają poważnych problemów zdrowotnych. Jedynym problemem, z którym mogą się zmagać, jest skłonność do przybierania na wadze. Ważne jest, aby kontrolować ich dietę i zapewnić im odpowiednią ilość aktywności fizycznej.

Koty burmskie żyją zwykle od 10 do 17 lat, co jest dłuższym czasem życia niż u niektórych innych ras kotów.

Podsumowując, koty burmskie są uważane za bardzo przyjazne i towarzyskie zwierzęta, które dobrze sprawdzą się jako zwierzęta domowe dla rodzin. Są one aktywne, inteligentne i łatwe w tresurze, co czyni je popularnymi wśród miłośników kotów na całym świecie.

Cechy

Waga: 3,5 - 4,5 kg / Wiek: 10 - 15 lat

Łagodność - ♥ ♥ ◯ ◯ ◯
Inteligencja - ♥ ♥ ♥ ♥ ◯
Szkolenie - ♥ ♥ ♥ ◯ ◯
Pielęgnacja - ♥ ♥ ♥ ♥ ◯
Linienie - ♥ ♥ ♥ ◯ ◯
Dla dzieci - ♥ ◯ ◯ ◯ ◯
Dla psów - ♥ ◯ ◯ ◯ ◯
Rozmowność - ♥ ♥ ◯ ◯ ◯

Charakter

• Lubi zabawy w aportowanie.

• Utrzymuje energię kociąt aż do dorosłości.

• Bardzo inteligentny czasami uparty.

• Lubi towarzystwo dzieci, innych kotów i psów.

• Uwielbia uczyć się sztuczek.

• Nie lubi być sam. Zapewnij zabawki, drapaki jak wychodzisz z domu.

• Może być zbyt ufny, więc uważaj jak jest na zewnątrz.

Opieka

• Nie wymaga częstej pielęgnacji.

Dieta

Znany z tego, że lubi zjeść i ma skłonność do nadwagi, więc należy odmierzać dzienne porcje jedzenia.

Historia rasy

Koty rasy Burmskie pochodzą z Tajlandii, gdzie były uważane za święte i traktowane jak królewskie zwierzęta.

Wszystkie współczesne Burmise pochodzą od jednej hybrydowej syjamskiej samicy Wong Mau, która była przywieziona z Rangoon (Yangon) w Birmie do Stanów Zjednoczonych w 1930 r. przez Dr Josepha Cheesman Thompsona. Wong Mau był prawie na pewno kotem typu tonkijskiego (rasa spokrewniona z kotami syjamskimi). Na początku była krzyżowana z kotami syjamskimi, później jej potomstwo skrzyżowano między sobą i następnie ponownie sparowane z samą Wong Mau. Z tych krzyżówek wyrosły trzy znaczące typy kociąt. Niektóre identyczne jak Wong Mau inne syjamskie a jeszcze następne dużo ciemniejsze niż Wong Mau.

Te właśnie koty stały się podstawą rasy Burmise oficjalnie uznaną za rasę w 1947 r. przez CFA (zobacz w „standardy ras”) i była pierwszą rasą rodowodowych kotów, która powstała w Stanach Zjednoczonych. W związku z brakiem odpowiednich kotów Burmise tworzono krzyżówki z syjamskimi, co spowodowało zawieszenie rejestracji tej rasy miedzy 1947-53 r. z uwagi na powolne tracenie cech rodowodowych. Wkrótce jednak ustabilizowano cechy kota z bezwzględnym standardem w punktacji zapewniając jego unikalny wygląd i cechy charakteru.

Najwcześniejsze zapisy mówią, że Burmskie koty pochodzą z Tajlandii, gdzie znane były jako Siam. Wymieniane były trzy rodzaje kotów, które wydają się odpowiadać znanym rasom. Były to: Vichien Mat (Syjamski), Si- Sawat (Korat) i Tanga Daeng (miedziany, obecnie znany jako Burmski). Koty te mieszkały w Tajladii do najazdu przez Birmę w XVIII w. Powracający do Birmy żołnierze wzięli koty że świątyni. Legendy te zaczerpnięte są z wierszy ilustrowanych pochodzących z dawnych czasów.

W 1871 Harrison Weir organizując wystawę kotów w Crystal Palace w Londynie przedstawił parę kotów syjamskich, które były bardzo zbliżone do współczesnych burmskich z budowy i syjamskich w maści. Koty te były podobne do współczesnych hodowli burmskiego. Po tym wydarzeniu zaczęto poszukiwania, które zajęły wiele lat by wypracować rasę. Pierwsze koty burmskie uznano pod koniec XIX w. w Wielkiej Brytanii. Poszukiwano większej zgodności że syjamskimi gubiąc cechy burmskiego. Krzyżówki ostatecznie nie osiągnięto a rasa w Wielkiej Brytanii powoli zanikała.

Więc Kotkę Wong Mau z kociętami Dr Joseph Cheesman Thompson, wspominany już wyżej, 1930 r. przywiózł z Azji do San Francisco (jak stało się wcześniej w Anglii, wielu hodowców uznała kota za pomyłkę syjamskiej rasy). Dr Thompson był jednak przeciwnego zdania. Bez udziału jakiegokolwiek samca podobnego wyglądu, Wong Mau narodziła się w Tajlandii. Następnie była krzyżowana z własnym synem by tym sposobem uzyskać ciemnobrązowe kocięta. Nazwano je Burmskie.

W 1936 r. Stowarzyszenie Hodowców w Stanach uznało rasę Burmską. W następnych latach że względu na rozległe hodowle opierające się na krzyżówkach z kotami syjamskimi, które były używane w celu zwiększenia populacji, oryginalny typ Burmskiego lekko zanikał. CFA – organizacja rejestru rasowych kotów w Stanach zawiesiła wcześniejsze uznanie rasy 8 mają 1947 roku by w 1954 r. zarejestrować ją ponownie.

Dwa koty Gerstdale Princess of Re - Ru i Hassayampa SPI- Dar Regal zostały wpisane do rejestru organizacji CFA. W 1958 r. Jednocześnie UBCF, niezrzeszony klub w Wielkiej Brytanii opisał standard, który miał być stosowany do oceny idealnego Burmskiego. Norma UBCF pozostała niezmieniona do dzisiaj. Standard ten jest stosowany we wszystkich amerykańskich rejestrach. Rejestry rasy w Europie utrzymywały własne standardy.

We wczesnym okresie rozwoju rasy, było jasne, że Wong Mau sama była genetycznie hybrydą kota typu syjamskiego i Birmy. Takie hybrydy równolegle były rozwijane jako oddzielne rasy, tak powstała również znana dziś rasa Tonkijska (Tonkinese).

Historia rasy w Anglii rozwinęła się trochę inaczej. Rasa została uznana przez Radę Prezesów GCCF w 1952 r. Od około 1949-56 r. koty sprowadzano z Ameryki dla podtrzymania cech Burmskiego. Do 1952 r. w Wielkiej Brytanii wyrosły trzy pokolenia. Organizacja GCCF uznała tą rasę i nadała jej numer 27. Do końca 1960 r. w Wielkiej Brytanii liczba tych kotów nadal była bardzo mała. Aby podreperować stan rzeczy przywieziono 6 Burmanów i parę hybryd z Singapuru. W 1969 r. były dodatkowo przywiezione z Kanady tak, że genotyp został poszerzony i utrwalony.

Jak powstawały nowe kolory

Pierwsze niebieskie Birmy urodziły się w 1955 r. w Anglii. Urodziły się również kremowe, rude i szylkretowe. Wiele wysiłku włożono w to by maść była zachowana w pierwotnym kształcie. Koty znane jako „czekoladowe” w Wielkiej Brytanii pojawiły się i w Ameryce lecz stowarzyszenia odmówiły uznania twierdząc, że birmańskie koty nie mogą być w kolorze innym niż brązowy. W całym 1970 r. w Anglii powstała cała gama: brązowy, czekoladowy (Champagne), niebieski i liliowy. W 1971 r. urodził się pierwszy liliowy kotek. Jest to ostatni kolor jednolity i uznany dla tej rasy. W Ameryce, czekoladowy, niebieski i liliowy kolory zostały przyjęte do rejestracji jako odrębna rasa. CFA umorzyła podziały dla nowych rodzajów od 01 mają 2010 r. W 1989 r. rozpoczęto program hodowli w Holandii. Pani Margaret Henderson i pani Dien de Kok uzyskały cynamonowego kociaka. Z powodzeniem hodowano pierwsze Cinnamon Birmy od 1993 r. Pierwszy Płowy (bardzo jasny) urodził się w 1998 r. Birmańska morela – kolor został opracowany w Nowej Zelandii w hodowli genetyka dr Rod Hitchmough.

Cechy wyglądu w skrócie

• Ciało – średniej wielkości, muskularny, zwarty, cięższy niż wskazuje na to wygląd, klatka piersiowa mocna i zaokrąglona z profilu, plecy proste

• Głowa – z przodu: krótki koturn, szeroki w kościach policzkowych, zwężający się ku stępieniu na kufie, wierzchołek głowy szeroki i wysoki, szeroki między uszami i lekko zaokrąglony, z profilu: czoło lekko zaokrąglone; czubek nosa i brody tworzą pionową linię

• Oczy – duże i szeroko rozstawione; górna linia oczu prosta z lekko orientalnym skosem w kierunku nosa, dolna linia zaokrąglona, błyszczące, wszystkie odcienie żółci od szarego koloru do bursztynu, preferowany jest złotożółty, u starszych kotów rozcieńczenie koloru

• Nos – wyraźne złamanie nosa u podstawy, szeroki

• Uszy – średniej wielkości (wyjątek: kocięta), szerokie u nasady z lekko zaokrąglonymi końcówkami

• Łapy – raczej smukły i proporcjonalny do ciała, u palców owal proporcjonalny do ciała

• Ogon – średnio długi, prosty, średnio gruby u podstawy, zwężający się ku zaokrąglonemu czubkowi

• Futro – delikatne, błyszczące, jedwabiste, przylegający do ciała, prawie bez podszerstka, bardzo krótkie

• Kolory – we wszystkich odmianach kolorystycznych (brązowy, niebieski, czekoladowy, liliowy, czerwony, kremowy, niebieski-szylkret, czekoladowy-szylkret, liliowy-szylkret), spód ciała jest bledszy niż plecy i nogi, ale cieniowanie powinno być stopniowe, włosy powinny stopniowo przyciemniać się do koloru u nasady, twarz i uszy mogą wykazywać niewielki kontrast, wszystkie odmiany bez pasków i plamek

Wady dysklasyfikujące

• Oczy - o kształcie orientalnym, okrągłe oczy, oczy bardziej niebieskie niż żółte

• Futro - dużo białych włosów w futrze, wyraźne pręgi, cieniowanie koloru prawie na czarnego

• Nos - wydatny guzek na nosie

Szczegółowe opisy znajdują się w linku do PDF-a Federacji u dołu strony.

Ciekawostki

Ponoć Burmski bardzo lubi spać na plecach.

Siedem federacji rejestrujących rasy kotów uznało tę rasę jako standard.

---

Źródło: FIFe, FIFe World Cat Show 2018 -FB, The FIFe World Show 2021 (www.ws2020.it), Wikipedia, DK Find Out

---