Kot Korat

Charakterystyka rasy

Rasa zarejestrowana przez FIFe w 1949/1977 r.

Korat to kolejny kot o bogatej historii, pochodzi z Tajlandii. To rasa naturalna charakteryzująca się miękkim i lśniącym futrem o jednolitym, srebrzystoszarym kolorze przylegającym do ciała. Mają duże, zielone, lekko skośne oczy oraz charakterystyczny sercowaty kształt głowy. Koraty są zazwyczaj średniej wielkości o umięśnionym ciele i długich nogach. W budowie troche przysadzisty a przednie nogi są nieznacznie krótsze. Ogon przeciętnej długości, pełniejszy u nasady i zwężający się do zaokrąglonego końca. Kocury wyglądają potężniej a kotki są mniejsze i delikatniejsze. Koraty dojrzewają w pełni do piątego roku życia.

Są to koty bardzo czułe i przywiązujące się do swojego właściciela, a także inteligentne i ciekawskie. Potrafią nawiązać silną więź z człowiekiem a niektórzy twierdzą, że wykazują zdolności telepatyczne.

Są bardzo żywotne i potrzebują regularnej aktywności fizycznej, takiej jak zabawy interaktywne z człowiekiem. Koraty zazwyczaj dobrze dogadują się z innymi zwierzętami, w tym z innymi kotami, psami i innym zwierzętami domowymi.

Podsumowując, Korat to elegancki i czuły kot rasowy, który jest idealnym towarzyszem dla aktywnych właścicieli, którzy poświęcą czas i uwagę na jego potrzeby.

Cechy

Waga: 3,5 - 4,5 kg / Wiek: 10 - 15 lat

Łagodność - ♥ ♥ ◯ ◯ ◯
Inteligencja - ♥ ♥ ♥ ◯ ◯
Szkolenie - ♥ ♥ ♥ ◯ ◯
Pielęgnacja - ♥ ♥ ♥ ◯ ◯
Linienie - ♥ ♥ ♥ ◯ ◯
Dla dzieci - ♥ ♥ ♥ ◯ ◯
Dla psów - ♥ ◯ ◯ ◯ ◯
Rozmowność - ♥ ♥ ◯ ◯ ◯

Charakter

• To oddane zwierzęta.

• Lubią pieszczoty i głaskanie.

• Są spokojne i łagodne.

• Poruszają się powoli i czujnie.

• Generalnie dociekliwe i uczuciowe.

• Nie lubią hałasu więc nie powinni wybierać go rodzice małych dzieci lub psów.

• Niezwykle związani z rodziną i domem.

• Znane z inteligencji i umiejętności rozwiązywania problemów. Potrafią uczyć się rozumienia słów i prowadzić konwersacje przy użyciu różnych ekspresyjnych dźwięków.

• Bardzo ciekawy i zręczny, zdolny do otwierania drzwi szafy.

• Mogą być trochę ostrożne, co może być błędnie interpretowane jako bycie zdystansowanym.

• Lubi być jedynym zwierzakiem i może być terytorialny i apodyktyczny wobec innych zwierząt domowych.

Opieka

• Jego krótkie gęste futro jest łatwe do utrzymania dzięki cotygodniowemu szczotkowaniu i przecieraniu miękką szmatką.

• Futro jest jednowarstwowe (nie ma puszystego podszerstka) przylegające do ciała.

• Nie trzeba go często czesać.

Dieta

Prosimy o skonsultowanie się z lekarzem weterynarii w sprawie rodzaju ilości jedzenia na różnych etapach jego życia. Różne rasy mogą być bardziej narażone na otyłość w zależności od metabolizmu, aktywności i wieku. Dlatego najlepszym źródłem informacji na ten temat jest Twój weterynarz.

Historia rasy

Korat pochodzi z graniczącej z Laosem tajlandzkiej prowincji Korat. To naturalna rasa, występująca tylko w jednym odcieniu futra.

W Tajlandii Korat jest zwany Si-Sawat. Nazwa ta odnosi się do srebrno-szarego futra i świetlistych jasnozielonych oczu.

Korat to również nieoficjalna nazwa dawnej stolicy Tajlandii XIII w. Księga Poematów o Kotach w narodowym muzeum w Bankoku opisuje tę rasę w taki sposób: „ * Mal-ed ma ciało jak Doklao (czyli Korat), włosy są delikatne u spodu jak chmury a na końcach jak srebro, oczy lśnią jak krople rosy na liściu lotusa”.
*Mal-ed oznacza odmianę srebrno-szarego owoca, delikatnie zabarwionego na zielono.

Si-Sawat czyli Korat uznawany jest za zwiastuna szczęścia a para tych kotów jest tradycyjnym prezentem weselnym w intencji przyniesienia miłości, bogactwa i szczęścia dla młodej pary. Często były prezentem dla zagranicznych notabli jako wyraz najwyższej czci. Koraty miały przynosić urodzaj tak też brały udział w ceremoniach przywoływania deszczu pod koniec pory suchej.

Z nielicznego importu rasy z Tajlandii pula genowa Korata została opracowana w 1920 r. że względu na obecność programów hodowlanych w Tajlandii, w kolejnych latach udało się pozyskać kolejne Koraty. W przeciwieństwie do kotów Syjamskich i Burmskich, Korat pozostał wierny swojemu naturalnemu rodowodowi.

Frances Simpson w "Księdze Kota" (The Book of the Cat) z 1903 r. napisała o Niebieskim Syjamskim zakupionym przez słynnego rosyjskiego hodowcę, panią Constance Carew - Cox w 1889 roku. Ten kot, Dwina przypominał Syjamskiego w każdym względzie za wyjątkiem jego niebieskiego koloru. Rejestrowany jako Syjamski, kot Dwina prezentowała „mieszankę” raczej odmienną, przez co zdobywała wiele nagród. Miała również wiele kociąt.

Poniżej najstarszy znany obraz Korata, znajduje się w starożytnej księdze obrazów i wersetów, znany jako Księga Poematów o Kotach (The Cat-Book Poems), w Bibliotece Narodowej w Bangkoku w Tajlandii. Ministerstwo Edukacji Tajlandii Wydziału Sztuk Pięknych ocenia że, księga pochodzi z okresu Ayudhya (1350/67) z Tajlandii (Tajlandia od 24 czerwca 1939 r. – była niegdyś nazywana Syjamem. Tożsamość artysty jest nieznana. Książki o kotach, psach i ptakach stanowią ważne zabytki kultury Syjamu. Spośród piętnastu starożytnych manuskryptów w Bibliotece, dziewięć zawiera zdjęcia kotów.

Księga Poematów o Kotach (The Cat-Book Poems) | Źródło: www.koratworld.com

Pierwszy raz wystawiony w Londynie w 1896 r. Korat został zdyskwalifikowany.

Kot Korat o nazwie Nam Noi został wystawiony w Holland House w Londynie i opisany bardzo niekonkretnie jako Syjamski lub Rosyjski Niebieski. Kot został zarejestrowany w Krajowym Klubie Kota jako "Syjamski niewiadomego pochodzenia", nie posiadający pożądanych cech, takich jak płowe futro, ciemne punkty, czy niebieskie oczy! Został zdyskwalifikowany.

W 1959 r. dwa Koraty przybyły do Stanów Zjednoczonych. Dwa koty Nara i Darra. Były prezentem dla amerykańskiego ambasadora w Tajlandii. Ten wysłał je z Bangkoku do pani Jean Johnson w Stanach. Od tej pory zaiteresowanie koratami rosło.

W 1964 r. zadebiutował na amerykańskim pokazie The Empire Cat Club. W kolejnym roku właścicieli tych kotów było już tak dużo, że założyli klub tej rasy i starali się o uznanie rasy oficjalnie.

W przeciągu 5 lat rasę uznały już wszystkie organizacje felinologiczne

Koty Korat Zostały oficjalnie uznane jako rasa w 1966 r. Miłośnicy kotów z Południowej Afryki i Australii oficjalnie zaakceptowali tą rasę odpowiednio w 1968 r. i w 1969 r. a brytyjskie biuro zarządzające opóźniło uznanie do 1975 r. W 1983 r. Koci Związek w Brytanii w końcu przyjął Korata w pełnym zakresie i pierwszy brytyjski czempion został wybrany przez sędziów z Anglii, Belgii i Australii.

Kontrola hodowlana koratów jest niezwykle rygorystyczna. Nie wolno krzyżować ich z innymi kotami. Każdy Korat musi mieć tajlandzkie korzenie, a wszystkie importowane koty poddawane są dokładnym badaniom.

Hodowcy kotów niebiesko-szarych uważali rasę Korat jako niepodważalny standard. Wachlarz kolorów kociąt od samego początku w USA był spory. Większość hodowców uznała to za przejaw nieczystych rodów. W 1989 r., dwa Koraty w Wielkiej Brytanii wydały na świat różowego kociaka. W 1990 r. w Wielkiej Brytanii narodziły się białe kocięta. Kolory te były spowodowane recesywnymi genami, które istniały u Koratów od początku.

Zobacz też: Geny i krzyżówki

Cechy wyglądu w skrócie

• Ciało – muskularne, średniej wielkości, samce są większe

• Głowa – z przodu głowa ma kształt serca z dużą szerokością między oczami, grzbiety brwiowe tworzą górne krzywizny serca, a boki twarzy delikatnie wyginają się w dół do podbródka, aby dopełnić kształt serca

• Oczy – duże, okrągłe, otwarte, raczej za duże, świecące i wyraziste, preferowany jaskrawy zielony kolor, ale bursztyn jest dopuszczalny u kociąt i dorosłych do 2 roku życia

• Nos – długość proporcjonalna do twarzy z lekkim wcięciem w profilu, czubek nosa lekko wygięty ku dołowi (jak u lwa)

• Uszy – duże, szerokie u nasady, lekko zaokrąglone na końcach, Wewnętrzna część uszu lekko zakryta, a na zewnątrz bardzo krótka i przylegająca, osadzone wysoko na głowie, aby dać czujny wyraz twarzy

• Łapy – w dobrej proporcji do ciała, kończyny tylne nieco dłuższe niż przednie

• Ogon – średnio długi, cięższy u nasady, zwężający się ku zaokrąglonemu czubkowi

• Futro – krótkie do średniej długości, przylegający do ciała, jednowarstwowa, błyszcząca i cienka

• Kolory – tylko srebrnoniebieski, bez cieniowania, pręgowania, niedopuszczalne są białe włosy lub łaty, każdy włos powinien być jaśniejszy u nasady, następnie cieniowany do ciemniejszego niebieskiego i zakończony srebrną końcówką, im więcej srebra tym lepiej, na kończynach, gdzie szata jest krótsza, srebrzysty połysk jest wzmożony, Efekt srebra niepożądany tylko na głowie, nogach i łapach (dokładny opis dopuszczalnych kolorów jest w PDF-e u dołu strony)

Szczegółowe opisy znajdują się w linku do PDF-a Federacji u dołu strony.

Ciekawostki

• Korat jest nazywany „Kotem szczęścia” a w Tajlandii mówi się na Korata Si-Sawat.

• Według tajlandzkiej legendy korat jest szczęśliwy gdy, ogon ma opuszczony.

• Tajska tradycja głosi, że para Koratów podarowana pannie młodej w dniu ślubu gwarantuje szczęśliwe małżeństwo.

---

Źródło: www.pawpeds.com, www.koratworld.com (Ksiega poematów o Kotach), FIFe, Wikipedia, DK Find Out

---