Kot Norweski Leśny

Charakterystyka rasy

Rasa zarejestrowana przez FIFe w 1977 r.

Jest to duży, silny kot, o długich nogach, puszystym ogonie i mocnym ciele. Bardzo dobrze się wspina, częściowo ze względu na mocne pazury. Długie wodoodporne futro i bardzo geste podfutrze chroni go przed ostrym klimatem, z którego pochodzi. Występuje w wielu kolorach a jego włosy są w dotyku jedwabiste i powinny być długie i widoczne. Kolory futra wahają się od jednolitej bieli po czerń węglową (z wyjątkiem kolorów punktowych jak syjamskie). Postura dostojna, słodki wyraz twarzy, szmaragdowozielone oczy w kształcie migdałów lub w kolorze pasujacym do szaty. Uszy wysunięte do przodu i prosty nos podkreślają jego kwadratową głowę. Kosmate wykończenia uszu. Puszysty ogon dochodzi do 40 cm długości, conajmniej takiej długości jak korpus. Zimą pojawia się kryza wokół szyi i klatki piersiowej, która latem zanika. Osiągnięcie pełnej dojrzałości fizycznej zajmuje do pięciu lat.

Cechy

Waga: 6 - 8 kg / Wiek: 15 - 20 lat

Łagodność - ♥ ♥ ♥ ◯ ◯
Inteligencja - ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
Szkolenie - ♥ ♥ ♥ ♥ ◯
Pielęgnacja - ♥ ♥ ♥ ◯ ◯
Linienie - ♥ ♥ ♥ ◯ ◯
Dla dzieci - ♥ ♥ ◯ ◯ ◯
Dla psów - ♥ ◯ ◯ ◯ ◯
Rozmowność - ♥ ♥ ♥ ♥ ◯

Charakter

• Jest silnym, odpornym ale i bardzo wesołym kotem. Ma dużo energii.

• Utrzymuje niezależną, trochę półdziką naturę jak jego przodkowie.

• Bawi towarzystwo ludzi i może być bardzo czuły lecz nie lubi zbytniego rozpieszczania.

• Jako nasz współlokator staje się przyjazny i miły w kontaktach z ludźmi.

• Odważny ale bywa ostrożny wobec obcych potrzebując czasu na akceptację.

• To kot bystry, który chętnie się uczy.

• Jest bardzo interaktywnym kotem, który lubi być częścią swojego rodzinnego środowiska, uwielbiają grać w gry.

• Gadatliwy - hodowcy zauważyli, że te koty wydają różne wysokie, „ćwierkające” wokalizacje.

• Z charakteru tolerancyjny, zaprzyjaźni się z innym kotem lub psem.

• Zaakceptuje życie w zamkniętych pomieszczeniach, ale jego środowisko to natura i dostępnego ogrodu.

• Może przyzwyczaić się do spacerów na smyczy.

Opieka

• Długa sierść i gruby podszerstek należy czesać co najmniej dwa razy w tygodniu.

• Futro rzadko się kołtuni

• Okresowy kłopot może być z wyczesywaniem podfutrza. Wymaga regularności i cierpliwości.

• Szczególnej uwagi wymaga czesanie kołnierza wokół szyi i futra na piersiach.

Dieta

• Skonsultuj się z weterynarzem co do rodzaju diety oraz ilości, którą stosujemy na różnych etapach kociego życia. Różne rasy mogą być bardziej narażone na otyłość co zależy od diety, metabolizmu, aktywności i wieku. Dlatego idealnym źródłem informacji na ten temat jest Twój weterynarz.

• W rasie odnotowano choroby nerek i serca. W eksperymencie prowadzonym przez Johna C. Fyfeę, Rebeccah L. Kurzhals i innych stwierdzono, że złożona rearanżacja enzymu rozgałęziającego glikogenu rasy (GBE1) może spowodować zarówno okołoporodowy zapaść hipoglikemiczną, jak i późną młodzieńczą degenerację nerwowo-mięśniową w chorobie spichrzania glikogenu typu IV w rasie. To zaburzenie, choć rzadkie, może okazać się śmiertelne dla kotów, które je mają.

• Istnieją testy DNA dla GSD IV i jest wysoce zalecane (niektóre stowarzyszenia kotów zobowiązują swoich członków hodowców kotów norweskich leśnych) do przeprowadzenia testu DNA przed adopcją takich zwierząt do hodowli. PawPeds dostarcza rodowodową bazę danych, która łączy się z programami zdrowotnymi, poprzez publikowanie wyników testów każdego kota, aby dostarczyć hodowcom przydatnych informacji do podjęcia świadomej decyzji hodowlanej. Wiadomo również, że rasa cierpi na dysplazję stawu biodrowego, która jest rzadką, częściowo dziedziczną chorobą.

Historia rasy

Kot Norweski Leśny (po norwesku: Norsk Skogkatt) to naturalna rasa kota domowego pochodząca z Europy Północnej przez co przystosowana do bardzo zimnego klimatu, z futrem złożonym z długich, lśniących włosów i wełnianym grubym podszerstkiem.

Legendy nordyckie odnoszą się do Skogkatta jako „mieszkającego w górach kota - wróżki, który potrafi wspinać się po stromych skałach i z którymi inne koty nie mogły konkurować”. Pisarka Claire Bessant uważa, że ludowa opowieść o Skogkattach może dotyczyć przodka dzisiejszej rasy. Nazwa Norse Skogkatt jest również używana przez niektórych hodowców i organizacje.

Wczesne zapisy wskazują, że protoplasta rasy przybył do Norwegii z Wikingami w około 1000 r. Ponoć już oni traktowali je jak zwierzęta domowe w czasie gdy opanowali szlaki handlowe. Koty wtedy były również przedmiotem handlu i wymiany. Wiadomo jest też, że koty służyły Wikingom do walki z gryzoniami na statkach więc ich obecność była niezbędna. Jeśli można wiązać pochodzenie Norweskiego z krzyżówkami kotów podróżujących z Wikingami to ich genetyka być może bardzo skomplikowana a dowody na pochodzenie pozostają w sferze przypuszceń.

Chociaż Maine Coon i Norweski są do siebie bardzo podobne (nawet powstała legenda, że Maine Coony przywieźli do Ameryki Wikingowie), to to norweska rasa jest naturalna rasą skandynawską i obie razy na pewno rozwijały się osobno. Obydwie z kolei przystosowały się do podobnych warunków klimatycznych i służyły jwcześniej jako koty gospodarskie.

Został mianowany przez króla Norwegii Olafa I (995–1000 r.) oficjalnym kocim reprezentantem Norwegii.

Podczas II wojny światowej Norweski Leśny prawie wyginął. We wczesnych latach 70. postanowiono odnowić część narodowej tradycji, co oznaczało, że trzeba było cofnąć się o 40 lat i zacząć wszystko od nowa. Narodowy program hodowlany Klubu Kota Leśnego zwiększył ich liczebność do zadowalającej.

Wraz z naturalną ewolucją tych kotów powstała rodowodowa rasa Norweskiego Leśnego, niezwykle mocna wśród kocich ras. Uzyskała popularność w 1970 r. i otrzymał status mistrza FIFe w 1977 r. Wtedy też norweskiego hodowcę, który przyczynił się do odbudowy rasy uznano za prawdziwego patriotę.

Kot Norweski Leśny zadebiutował w Stanach w 1979 r., w pełni zaakceptowała go The US Cat Fancier's Association w 1994 r. Ale nie wszystkie amerykańskie organizacje wtedy zaakceptowały rasę, może dlatego by nie odbierać należnej uwagi Maine Coonowi.

Cechy wyglądu w skrócie

• Ciało – duży, długie ciało o silnej budowie i mocnych kościach

• Głowa – trójkątna i wszystkie jej boki są jednakowo długie, czoło lekko zaokrąglone z długim, prostym profilem bez załamania linii

• Oczy – duże i owalne, dobrze otwarte, ustawione lekko skośnie

• Nos – średniej długi i prosty

• Uszy – duże, szerokie u nasady, szpiczaste końcówki z rysiowymi kępkami i długimi włosami w środku

• Łapy – mocne, wysokie, tylne nogi wyżej niż przednie, końce palców duże, okrągłe, proporcjonalny do nóg

• Ogon – długi i puszysty, powinien sięgać przynajmniej do łopatek a najlepiej do szyi

• Futro – półdługie, wełniany podszerstek jest pokryty nieprzemakalnym włosem wierzchnim, który składa się z długich, grubych i błyszczących włosków ochronnych zakrywających plecy i boki, dłuższe włosy na piersi, pełna kryza

• Kolory – dozwolone są wszystkie kolory, w tym wszystkie kolory z białym; poza wzorami szpiczastymi oraz czekoladowym, liliowym, cynamonowym i płowym; dozwolona dowolna ilość bieli tj. biała strzałka, medalion, biała pierś, biel na brzuchu i na łapach

Wady dysklasyfikujące

• Budowa - za mały lub filigranowy.

• Głowa - okrągła lub kwadratowa, profil nosa z załamaniem.

• Uszy - za małe, za szeroko lub za wąsko osadzone.

• Nogi - zbyt chude i krótkie; za krótki ogon.

• Futro - suche, niegładkie, spętlone lub zbyt jedwabiste.

Ciekawostki

Pieszczotliwie nazywany „Wegies”. (wedge - hak wspinaczkowy)
Według nordyckiej legendy to górski kot o imieniu Skogatt, jedyny kot potrafiący się wspinać po stromych skalnych ścianach.

---

Źródło: FIFe, Wikipedia, DK Find Out

---